Ik ben in Istanbul tussen de Turkse mensen. Het is donderdag en op de planning staat 'Uskudar' bezoeken en in de winkelcentrum 'Capitol' winkelen. We namen de ondergrondse metro die onder de Marmara zee gaat en zo naar de wijk ' Uskudar' rijdt.

Vanaf de overkant hoefden we 10 minuten te lopen naar de winkelcentrum, volgens Google maps. Eerst naar Selimye cd gaan, maar dat bleek al een hele opgave te zijn. Eerst konden we het niet vinden. Lopen en vragend gingen we opzoek naar de straat. Als ik aan iemand iets vraag, dan denkt men dat ik geld wil. Zo stonden we langs een winkel en we wilde aan de verkoper vragen of hij/zij de straat kan wijzen. Ik zag dat de verkoper een paar munten geld pakte en van plan was om het aan mij te geven. Hij dacht dat we aan het bedelen zijn, maar 'no sir  we just wanna ask you an question' zei ik toen. Het is natuurlijk aardig van de verkoper.

Na een paar straten verder lopen, wisten we niet of we op de juist pad zijn. Ik zag twee mannen naast een gemeentelijke instantie staan. We vroegen of ze Engels en/of Arabisch spreken. Me moeder vroeg of ze de weg weten naar het winkelcentrum. De man wilde ons er naar toe brengen in een ambulance. Nou, dat hoeft niet meneer en ik kan er niet in met mijn hulpmiddel. Hij kende een meneer die wel arabisch spreekt.

Die meneer sprak Arabisch met ons. Hij vroeg waar we vandaan komen en waarom we hier zijn. Aan zijn stem was hij zo verbaasd dat er twee dames rond lopen. We zeiden dat we graag naar Capitol willen. Hij zei dat hij iemand kent en die ons wel naar Capitol wil brengen met een gewone auto. Niet in een ambulance. Wel moesten we even wachten. In tussen ontstond er een leuk gesprek. Eerst stelden we elkaar voor. De meneer heet Kamal. Ik vroeg hoe hij Arabisch heeft geleerd en wat voor werk hij doet. Meneer Kamal werkt als dierenarts en hij vertelde dat hij voor het Arabische taal naar een school ging. Hij was geïnteresseerd in mijn aandoening en wat ik dagelijks doen.

Toen kwam de vriend van Kamal met de auto. Ze hielpen ons om mijn hulpmiddel in de auto te zetten en mijn moeder zette mij in de auto. Toen was het tijd om afscheid te nemen en van meneer Kamal. We bedankte meneer Kamal en we reden weg. Ook bij het aankomst van de winkelcentrum namen we afscheid van die vriend en we bedankten hem voor zijn hulp.

Ik denk dat ik meneer Kamal niet zal vergeten. Het is fantastisch dat iemand gewoon je te hulp schiet en je kent de persoon ook niet. Aan het gesprek zal ik altijd wel aan denken. Meneer Kamal, zeer bedankt en ik vond het leuk om u te ontmoeten. Ik weet niet of we elkaar weer tegenkomen. Bedankt! Cok sagol (heel erg bedankt).

Khadija