Soms hoor ik verhalen of ontmoet ik mensen die zelf verhalen hebben. Die verhalen zijn soms leuk om naar te luisteren en soms ook wel verdriet. Of ze zette je aan het denken. 

In mijn vorige vakantie ontmoet ik een aardige taxichauffeur, die ons naar de luchthaven bracht.

Tijdens de rit naar de luchthaven in Istanbul vroeg de chauffeur aantal vragen aan ons. Hij vroeg waar wij vandaan komen en wat ik heb. In eerst instantie dacht hij dat wij in Istanbul kwamen voor medische behandeling. Nee, gewoon voor vakantie, zeiden wij. 

De taxichauffeur is een Turks/Koerdisch, een aardig meneer. Hij werkt jarenlang als taxichauffeur om zijn gezin te onderhouden. We vroegen aan hem of hij met zijn gezin in Istanbul woont. Meneer woont alleen in Istanbul en zijn gezin woont aantal kilometers verder in het land. We vonden het vreemd. Het is toch fijner en leuker om met je gezin te leven. Hij gaf aan dat het beter is voor zijn kinderen, om niet in Istanbul te leven. Want Istanbul is een drukke stad, dat is wat de taxichauffeur aan gaf. Daar kan ik me beetje in vinden. 

Hij ziet ze om de 3 maanden. Per vliegtuig reist hij er naar toe. Het lijkt mij moeilijk om je vader niet 3 maanden te kunnen zien. Helaas moet het wel, want anders kan hij ze niet onderhouden. Toen bereikte we steeds de luchthaven en was het tijd om gedag te zeggen. Achteraf dacht ik wat is mijn probleempje klein. Oke, ik zit in een rolstoel, maar ik heb het goed thuis. Daarom moet iedereen eerst kijken, wat hij/zij wel heeft. En over het werken; ook al is het een lage functie, maakt niet uit. Men werkt en werken is goed. 

Greetz & take care,

Khadija