Maar reizen is voor mij een hele opgave, van het voorbereiden en/tot het reizen zelf. Ik doe het toch, omdat ik het leuk vind en geniet. Voordat ik een reis boek, ga ik altijd naar een reisbureau. Zij kunnen mij vertellen of er wel rolstoeltoegankelijke hotels zijn. En zij bellen eerst naar de luchtvaartmaatschappij  of ik wel mijn beademingsmachines mag meenemen. Als dat allemaal goedkeurt is, dan pas boek ik een reis. En dan begint de papier werk; het ziekenhuis stelt op papier wat ik heb en wat voor beademingsmachines het zijn. Dat is namelijk ook voor de douane. 

Soms vind ik het wel lastig om dit allemaal te regelen, want mijn hoofd raakt overvol. De stress komt er ook nog eens bij. Is het allemaal wel goed regeld?. Ik wil niet voor verrassingen staan. Ook aan mijn moeder merk ik dat ze gestrest is. We zijn bang om extra beademingsslangen of iets anders wat voor mij heel belangrijk is en wat te maken heeft met mijn beademingsmachines. Een tandpasta vergeten of een shampoo, vind ik niet erg. Dat kun je in vakantie kopen. 

De stress is pas voorbij, als ik door de douane ben geweest en ik zit in de vliegtuig. Je misschien denken, waarom ga je op reis. Wees realistisch. Ik ben realistisch. Er zijn dingen, die ik echt niet doe. Bijvoorbeeld ergens naartoe gaan, wat voor mij en mijn moeder veel energie kost. 

Sommige mensen met beperking gaan niet op reis, omdat ze veel dingen moeten regelen. Daar kiezen zij zelf voor. Ik kies om altijd te proberen of wat valt er te regelen voor de reis. En als ik zie dat het alleen maar hoge drempels heeft, dan ga ik er niet aan beginnen.

Liefs, 

Khadija