Omdat ik hulp krijg van de thuiszorg, komen er hulpverleners. Elk mens is anders, dat weet ik. Alleen als je een beroep uitoefent, dan beschik je over aantal basisvaardigheden. Gedurende werkjaren heb je meer ervaring.

Maar afgelopen najaar kwam er een tijdelijk hulpverlener werken in de wijk, waar ik woon. Toen ik haar voor het eerst zag, kreeg ik een vreemd gevoel binnen. Ik weet niet waarom. Een gevoel van die mevrouw gaat je niet goed helpen of ze is een onervaren persoon. De eerste paar keren kwam ze samen met een vaste hulpverlener. Uiteindelijk is het de bedoeling, dat ze alleen komt.

We stelden elkaar voor en ze begon wat vragen aan mij te stellen. Dat gaat altijd bij een eerste ontmoeting. Ik was nieuwsgierig hoe lang ze al in de zorg werkt en waar ze woont enz. Ze zei dat ze heel wat jaren werkt in de zorg en dat de reden was om tijdelijk in een ander wijk te werken, om andere  soort zorgvragen te helpen.



Haar collega ( de vaste hulpverlener) legde uit, hoe ik graag geholpen wil worden. Maar ik merkt dat ze niet altijd keek en of luistert en dat merkte haar collega ook. Dat vind ik wel jammer, want ja, je komt meekijken om het ook zelf te doen.

Het was 08:30 uur in ochtend en de deurbel ging. De tijdelijke hulpverlener kwam zonder haar collega om mij uit bed te helpen. Met mijn half wakker gezicht, vroeg ze of ik even alles kon vertellen. Nou vind ik het niet erg om beetje te vertellen hoe ik graag geholpen wil worden. Ik stemde er mee in, ook al was ik nog niet helemaal wakker. Toen waren we bij een hulpmiddel, die ze moest gebruiken om mij te helpen. Het ging paar keer mis en ik werd steeds moe, want ik moest haar vertellen hoe het ging met die hulpmiddel. Dat hulpmiddel wordt vaak gebruikt in de zorg en dat had ze wel kunnen weten. Ik licht paniekerig en ik vroeg haar om mijn moeder te roepen. En eindelijk lukte het.



Mijn elektrische rolstoel staat naast de muur. Ik wordt met een tillift in mijn rolstoel gezet. De tillift tilt een persoon met een tilzak, daar zit ik dan ook in. Dat wordt weer vast gemaakt aan de tillift. Elk hulpverlener moet goed opletten dat goed vast zit, anders valt er iemand uit het tilzak. Meestal bedien ik zelf de tillift, dat gaat allemaal elektrisch.

Maar toen ik omhoog werd getakeld, ging mijn rechterbeen naar beneden. De band van de tilzak zat niet om mijn rechterbeen en ik werd boos, want dat is gevaarlijk. Ze had dit moeten voorkomen, aangezien ze al wat jaren in de zorg werkt.
Verder haar karakter: Ze kan wel goed praten en tegen iedereen kletsen, maar dan ondertussen niet meer weten hoe je een blouse bij iemand moet aantrekken.
Ik wil absoluut niet iemand afkraken, maar dat zijn gewoon dingen die mij opvallen. De hulpverlener is aardig, alleen had ze soms een aparte houding. Nu komt ze niet meer, want ze werkt weer in haar eigen wijk en nadat klein incident mag ze ook niet bij mij komen.

Nu ik er zo over nadenk, moet ik wel klein beetje om lachen. Gelukkig zijn we als mensen niet hetzelfde. Dat zal wel saai zijn. Vind je ook niet? Stel je eens voor. Iedereen draagt hetzelfde kleur trui, of denkt hetzelfde. Nee, dan is het beter dat mensen verschillende karakter hebben.



Tot volgende keer.

Khadija


Bron afbeeldingen: google afbeelding, plafondtillift, tillift zak.