Je hebt alvast gezien in mijn peek of the week en look what i'm wearing, dat ik in een rolstoel zit. in deze blogpost vertel ik hoe ik leef als rolstoelgebruiker. Sommige mensen denken dat rolstoelgebruikers zielig zijn of een andere leven leven. Maar dat is niet zo!


Ik zit tien jaar in een rolstoel. Dat is best lang. Hiervoor heb ik kunnen lopen, maar je zag wel dat er iets is. Als ik buiten ben, dan wordt ik soms lang aangekeken of ik hoor 'agh..zielig. Terwijl ik niet zielig ben, want ik leef ook als een vrouw van 24 jaar. Vriendinnen en vrienden heb ik en ik spreek met ze af. Bijvoorbeeld ergens op een terrasje zitten of gezellig winkelen.

Opleidingen die ik heb gevolgd heb, waren op een gewone school, (niet een speciale school), omdat ik vind dat ik daar hoor. Mijn moeder vond in het begin wel even eng, omdat ik eerst op een speciale school zat. Daar heeft iedereen wel iets en worden minder gepest. Alles is op een rustige tempo aangepast voor iedereen. Op de reguliere school ging het wel goed. Iedereen was aardig voor me en behulpzaam. Ook hielden de docent/leerlingen rekening met mij, als we bijvoorbeeld een uitstapje hadden.

Nu zul je misschien wel denken, ben je altijd al optimistisch. Jaa, ik ben een optimist mens. Dit komt ten eerste door mijn geloof en door mijn moeder. Zij heeft mij geleerd dat er erge dingen zijn en om zoveel mogelijk dingen te doen, die ik leuk vind. Ook al duurt het lang dan normaal.



Maar ook ik heb soms mindere dagen en dan ben ik minder happy. Ik had dan graag gewild dat ik het alles zelf kon doen. Elke dag komen hulpverleners van de thuiszorg om mij te helpen. Ik heb vaste mensen die mij helpen, maar door de crisis zijn er paar hulpverleners ontslagen. Dan komen andere mensen die ergens in de stad werkten, mij helpen. Zij zijn dan nieuw. Als ze mij dan komen helpen, dan moet ik alles uitleggen hoe ik graag het fijnst geholpen wil worden. Ik heb dit wel aan de organisatie gezegd, dat het niet handig is. Dit gebeurt weleens vaker en dan raakt mijn geduld op. Dan had ik gewild dat ik alles zelf kon doen.

Ik accepteer dat ik in een rolstoel zit, maar soms is het even te veel. Ik ben ook een mens met gevoelens. Met deze onderwerp wil ik laten zien, dat rolstoelgebruikers gewone mensen zijn en ook een leuk leven lijden. Hoewel het soms niet altijd leuk is, maar al hamdolilah (betekent: dank aan God).

Liefs,
Khadija